Het afgelopen jaar verliep alles behalve vlekkeloos. In februari scheurde ik mijn ligamenten in mijn rechtervoet tijdens een looptraining. Daarbij sukkel ik al een dik jaar met een pijnlijke hiel en de combinatie werk/trainen was soms echt moeilijk te maken. Maar ik kan zeggen dat afgelopen zondag alle puzzelstukjes in elkaar vielen en ik van bovenstaande problemen absoluut geen last had. Adrenaline en vooral enorm veel zin om af te zien zorgden ervoor dat ik met een absoluut topgevoel aan de start stond.
Dan begon het pas echt. 91km op de TT met een heuvelachtig parcours, een bergje en een toch wel zeer pittige afdaling. Ik had dit parcours al een paar keer gereden waardoor ik zeker geen verrassing zou tegenkomen. Eerst 10km vlak net onder de limiet rijden. Daarna 17km op een heuvelachtig stuk met enkele zeer steile percentages gevolgd door Coll de Vence. Alles verliep goed en ik kon mooi opschuiven. Al had ik geen flauw benul op welke positie ik me bevond. Eén ding was zeker, ik haalde enorm veel mensen in en dat motiveerde wel. Soms was het inhalen een enorme opdracht aangezien er volledige pelotons met 4 naast elkaar omhoog aan het rijden waren. Eens ik het kilometerpunt 50 voorbij kwam, was het enkel nog afdalen tot km 75. Hier had ik het meeste schrik voor. Na mijn val in Mallorca 3 jaar terug zat ik nog steeds met wat angst op de fiets. Ik heb die afdaling daarom verschillende keren geoefend waardoor ik mij toch in bochten durfde te leggen. Het was zeker geen evidentie met de grote hoeveelheid aan triatleten die ook hier in grote getallen naar beneden aan het fietsen waren. We moesten zowel links als rechts voorbijsteken, ook al was dit verboden, het kon gewoon niet anders. Uiteindelijk kwam ik terug bij de wisselzone en hoorde ik een achterstand van een dikke 6’ en positie 9. (De sterke Noor werd gewoon niet genoemd aangezien deze te ver voor zat en onmogelijk nog gepakt kon worden). Ok, er was dus werk aan de winkel.
Ik voelde mij nog relatief goed en kon terug een snelle wissel neerzetten. Eens ik begon te lopen voelden de benen toch ietwat vermoeid aan, maar het tempo op mijn horloge toonde wel dat ik stevig aan het lopen was. 3’30-3’35 per km. Ok en nu 21km volhouden 😉. Dit lukte vrij goed. Jammer genoeg moest ik wel steeds stappen aan de bevoorradingszones door de enorme massa triatleten die water aan het pakken waren. Met deze warmte wou ik geen risico nemen waardoor ik verkoos geen enkele bevoorrading over te slaan. Hierdoor was het soms niet evident om het tempo aan te houden. Ik had voordien gezegd tot het uiterste te gaan in het looponderdeel, dus bleef ik mezelf pushen. Ook de supporters en Kyra schreeuwden mij constant vooruit. De snelle on-schoenen zullen hier ook wel geholpen hebben (beetje denken aan de sponsors). Zonder hen stond ik hier ook niet.
Op kilometer 15 botste ik tegen een andere triatleet, net op het moment dat ik mijn laatste WCup gel wilde nemen. Hierdoor viel deze op de grond en kreeg ik die laatste boost niet meer. Dit heb ik wel de laatste 2km moeten bekopen. Moe maar voldaan kwam ik over de finish. Een 4de plaats op het wereldkampioenschap Ironman 70.3 AG25-29. Hier had ik voordien zeker tevreden mee geweest maar het doet toch pijn om net naast dit podium te vallen. Al moet ik eerlijk zijn. Dit was het hoogst haalbare. De top 3 was te sterk vandaag en ik heb nergens het gevoel dat ik iets heb laten liggen.
Tot snel.