Nadat ik eindelijk die gouden medaille behaald had in Roeselare, was het ook dit weekend terug raak!!
Eventjes snel terugkomen op de sprint triatlon van Roeselare, aangezien mijn blogbericht een beetje achterwege gebleven is. Het was reeds het 4de jaar op rij dat ik in Roeselare aan de start stond. Steeds met de ambitie om te winnen. Helaas lukte mij dat elke keer net niet. Maar deze keer was het BOENK erop. Meer moet er dan ook niet gezegd worden. Eindelijk die thuiswedstrijd op mijn naam kunnen schrijven, ook al ben ik ondertussen verhuisd naar Izegem.
Op naar de eerste wedstrijd van het zware 3-luik (Kortrijk-Brugge-Geraardsbergen). Met temperaturen boven de 30 graden besefte ik maar al te goed dat dit een zeer zware wedstrijd ging worden. Gelukkig heb ik in het verleden reeds bewezen dat ik deze omstandigheden goed kan verteren als ik mezelf mijn eigen tempo kan opleggen en mij in niemand druk maak. Vooral dat laatste is niet zo gemakkelijk want stress is toch iets wat rap bij mij voorkomt.
"Raar maar waar" :) Die dag had ik totaal geen last van stress. Enkel die gezonde spanning en veel goesting om af te zien waren aanwezig. Best ontspannen kon ik dan ook het water ingaan om te beginnen aan die 2h sporten in de bloedhete zon. Het startschot was gegeven en al meteen kreeg ik een paar rake klappen waar ik even van moest bekomen. Iedereen kan blijkbaar snel starten als het startschot wordt gegeven, helaas ben ik daar meestal de dupe van. Uiteindelijk kon ik mij losrukken uit de groep en mijn eigen tempo zwemmen. Ik haalde steeds zwemmers in tot ik opeens in een groep kwam. Telkens als ik voorbij wou kwamen ze tegen mij zwemmen tot ze opeens mijn zwembril meehadden. #SHIT Het was nog 300m zwemmen waardoor ik besloot niets meer te forceren en mij gewoon in de voeten te leggen.
Ergens op 1'40 van de leider kwam ik uit het water. Deze keer een fantastische wissel gedaan waardoor ik snel op de fiets zat en door het rustige zwemmen op het einde had ik al meteen een goed gevoel op de fiets. Zalig om na de aanloopstrook Kortrijk city binnen te rijden en door iedereen op de markt en het Schouwburgplein aangemoedigd te worden. Na 1 ronde fietsen had ik best een goed gevoel. Ik zou vandaag een stevig tempo neerzetten. Op 55sec van de leider nam ik mijn bocht richting de tweede ronde. Vol goede moed zette ik nog eens alles op alles én met succes. Voor ik het wist zag ik in de verte een rood pakje blinken (als dat LOWIETJE niet zou kunnen zijn). Na 30 km kwam ik aansluiten en nestelde ik mij meteen in 2de positie. 'Die mannen knallen mij er niet meer uit', dacht ik bij mezelf. Aanvallen had ik misschien kunnen doen, maar dan lag die man met de hamer misschien op de loer. Alles op het lopen dan maar. Helaas mét een gebeten Sybren, een sterke triatleet die een aardig potje kan lopen en ook al heel de wedstrijd vooraan zat. "Die zit zeker nog fris é" was het zinnetje dat constant door mijn hoofd spookte.
Nu daar lag de wissel en het was tijd om alles op alles te zetten in het afsluitende looponderdeel. Ik wilde na de wissel al meteen het verschil maken dus vertrok ik zonder nadenken aan een hoog tempo. Helaas heb ik dat moeten bekopen. Na 2km kwam Sybren naast me lopen en moedigde hij mij nog aan ook. 'Shit, ik ben eraan voor de moeite die zit echt nog fris...' Na 4km lopen liep hij niet van mij weg maar bleef hij 10m voor me uitlopen. De fietsbenen verdwenen meter per meter en opeens kon ik een deftig tempo lopen om zo resoluut de kop te pakken en niet meer af te geven. Geweldig gevoel om als eerste over de meet te lopen midden op de markt tussen al die mensen. Deze overwinning is veel mooier dan eender welke stratenloop die ik ooit gewonnen had en zal ik zeker koesteren.
Geniet even mee: http://www.focus-wtv.be/nieuws/vincent-van-de-walle-wint-kwarttriatlon-kortrijk
Eventjes snel terugkomen op de sprint triatlon van Roeselare, aangezien mijn blogbericht een beetje achterwege gebleven is. Het was reeds het 4de jaar op rij dat ik in Roeselare aan de start stond. Steeds met de ambitie om te winnen. Helaas lukte mij dat elke keer net niet. Maar deze keer was het BOENK erop. Meer moet er dan ook niet gezegd worden. Eindelijk die thuiswedstrijd op mijn naam kunnen schrijven, ook al ben ik ondertussen verhuisd naar Izegem.
Op naar de eerste wedstrijd van het zware 3-luik (Kortrijk-Brugge-Geraardsbergen). Met temperaturen boven de 30 graden besefte ik maar al te goed dat dit een zeer zware wedstrijd ging worden. Gelukkig heb ik in het verleden reeds bewezen dat ik deze omstandigheden goed kan verteren als ik mezelf mijn eigen tempo kan opleggen en mij in niemand druk maak. Vooral dat laatste is niet zo gemakkelijk want stress is toch iets wat rap bij mij voorkomt.
"Raar maar waar" :) Die dag had ik totaal geen last van stress. Enkel die gezonde spanning en veel goesting om af te zien waren aanwezig. Best ontspannen kon ik dan ook het water ingaan om te beginnen aan die 2h sporten in de bloedhete zon. Het startschot was gegeven en al meteen kreeg ik een paar rake klappen waar ik even van moest bekomen. Iedereen kan blijkbaar snel starten als het startschot wordt gegeven, helaas ben ik daar meestal de dupe van. Uiteindelijk kon ik mij losrukken uit de groep en mijn eigen tempo zwemmen. Ik haalde steeds zwemmers in tot ik opeens in een groep kwam. Telkens als ik voorbij wou kwamen ze tegen mij zwemmen tot ze opeens mijn zwembril meehadden. #SHIT Het was nog 300m zwemmen waardoor ik besloot niets meer te forceren en mij gewoon in de voeten te leggen.
Ergens op 1'40 van de leider kwam ik uit het water. Deze keer een fantastische wissel gedaan waardoor ik snel op de fiets zat en door het rustige zwemmen op het einde had ik al meteen een goed gevoel op de fiets. Zalig om na de aanloopstrook Kortrijk city binnen te rijden en door iedereen op de markt en het Schouwburgplein aangemoedigd te worden. Na 1 ronde fietsen had ik best een goed gevoel. Ik zou vandaag een stevig tempo neerzetten. Op 55sec van de leider nam ik mijn bocht richting de tweede ronde. Vol goede moed zette ik nog eens alles op alles én met succes. Voor ik het wist zag ik in de verte een rood pakje blinken (als dat LOWIETJE niet zou kunnen zijn). Na 30 km kwam ik aansluiten en nestelde ik mij meteen in 2de positie. 'Die mannen knallen mij er niet meer uit', dacht ik bij mezelf. Aanvallen had ik misschien kunnen doen, maar dan lag die man met de hamer misschien op de loer. Alles op het lopen dan maar. Helaas mét een gebeten Sybren, een sterke triatleet die een aardig potje kan lopen en ook al heel de wedstrijd vooraan zat. "Die zit zeker nog fris é" was het zinnetje dat constant door mijn hoofd spookte.
Nu daar lag de wissel en het was tijd om alles op alles te zetten in het afsluitende looponderdeel. Ik wilde na de wissel al meteen het verschil maken dus vertrok ik zonder nadenken aan een hoog tempo. Helaas heb ik dat moeten bekopen. Na 2km kwam Sybren naast me lopen en moedigde hij mij nog aan ook. 'Shit, ik ben eraan voor de moeite die zit echt nog fris...' Na 4km lopen liep hij niet van mij weg maar bleef hij 10m voor me uitlopen. De fietsbenen verdwenen meter per meter en opeens kon ik een deftig tempo lopen om zo resoluut de kop te pakken en niet meer af te geven. Geweldig gevoel om als eerste over de meet te lopen midden op de markt tussen al die mensen. Deze overwinning is veel mooier dan eender welke stratenloop die ik ooit gewonnen had en zal ik zeker koesteren.
Geniet even mee: http://www.focus-wtv.be/nieuws/vincent-van-de-walle-wint-kwarttriatlon-kortrijk