Na een mindere periode (maand juli en augustus) was ik opgelucht dat de Ironman 70.3 in Pula eindelijk voor verlossing zorgde.
Conditioneel zat ik in de periode augustus niet slecht, maar een dubbele DNF (Eupen en Viersel) deed mij toch twijfelen aan mezelf. Steeds had ik een goed fietsnummer achter de rug maar kon ik in het lopen niets doen. De ene keer was ik compleet op, de andere keer kreeg ik een penalty waardoor de goesting ver te zoeken was. Maar dat was toen en bijgevolg wil ik het hier niet meer over hebben.
De T3 in La roche zou, na de wat mindere periode, terug voor een beetje zon zorgen. De weersvoorspelling was alles behalve optimaal, maar ik moest tonen dat ik er stond. Daarom had ik samen met mijn vriendin en ouders er een weekend van gemaakt om zo optimaal aan de start te kunnen staan. Ik kwam, naar mijn doen, met een super zwemnummer uit het water. Hierdoor kon ik meteen op de eerste beklimming een achterstand goedmaken om zo aan te sluiten in de eerste grote achtervolgende groep. Hier kon ik echt spelen met de pedalen en de achterstand zo klein mogelijk houden. Ik heb hierbij wel wat te danken aan Koen Veramme want na de wissel verloor ik mijn bidon bij de start van het fietsen. Gelukkig bood hij mij een reserve bidon aan die ik zeker kon gebruiken op dit pittige parcours. Na de fietsproef was het enkel nog een 5km lopen (bergop- en af)... Uiteindelijk kwam ik als 18de over de streep. Een resultaat waar ik als langeafstandsatleet enorm tevreden mee ben.
Met dit in het achterhoofd kon ik toch met een gerust gemoed vertrekken richting Pula. Samen met Kyra, mijn vader en broer reisden we 15 september richting Kroatië. Om 16u40 kwamen we aan in het toen nog zonnige Kroatië. Want een aantal uren later waren de eerste regendruppels er al, wat dus geen al te goeie start van het weekend was. De zaterdag stond een nuchter loopje op het programma om die benen volledig los te maken. Na een stevig ontbijt vertrokken we richting de wedstrijdzone. Eerst de briefing bijwonen om vervolgens los te fietsen met de supporters in onze volgwagen. Na de verkenning van het fietsparcours was het tijd om de fiets klaar te maken en in de wisselzone te plaatsen. Maar daar dachten de weergoden anders over. Er werd een hevige storm voorspeld waardoor de fietsen pas zondagmorgen in de wisselzone mochten geplaatst worden uit veiligheid voor de fietsen. Ergens was dit nog een goeie zaak, zo kon ik de zaterdagavond nog eens alles deftig controleren en alles perfect in gereedheid te brengen om te kunnen knallen. Eenmaal terug aangekomen in het hotel gingen de supporters nog ene drinken in de bar en profiteerde ik van de zaak om mijn tijd volledig te benutten om een 3tal uren te rusten en mij voor te bereiden op de grote dag.
Zondagmorgen was dan het grote moment aangebroken. Op tijd vertrekken was geen probleem want we konden vroeg gaan ontbijten. 1h voor de start kregen alle atleten te horen dat het zwemnummer geannuleerd werd. De zee was te woelig... Shit ik heb nu 2 weken extra hard getraind op het zwemmen... Bijgevolg volgde er terug wat paniek. Hoe moest ik nu mijn wedstrijd indelen met een rolling start in het achterhoofd. (rolling start: atleten mogen 1 per 1 om de 5 seconden starten). Gebeld naar de coach, maar die nam niet op. Nog meer paniek dus. Dan gebeld en info gevraagd bij de atleten van 3MD. Uiteindelijk geluisterd naar Hannes waardoor ik de moed en de kracht volledig terugvond om van deze bijzondere wedstrijd hopelijk een knalprestatie te kunnen maken. Er was 1 duatleet die ik nog kende van vroeger en hardrijder op de fiets. Moest ik die kunnen volgen dan zou ik zeker een top tijd hebben in het fietsen.
Ik probeerde de concentratie terug te vinden en stelde mij net voor die persoon op. Een snelle start nemen en een super wissel uitvoeren. Eventjes wachten op die hardrijder en weg waren we. Ik had er wel niet bij stilgestaan "wat als ik niet kan volgen." Na 10 km zat ik in positie 3 van de wedstrijd (virtueel wist ik het niet en moest ik afwachten tot ik Kyra terug zag). Zij hield alles bij via de App. Uiteindelijk moest ik de hardrijder laten gaan en begon ik mij te concentreren op mijn wattage en was het nog 80km alleen te doen. Geen probleem, dacht ik, ik keek naar mijn km teller en begon af te tellen. Gelukkig kon ik af en toe genieten van een gelletje en een drankje onderweg. Is net alsof je 2h op café ging. Om het halfuur een nieuw drankje bestellen en hopen dat de nootjes smaken en je alles binnen kan houden.
Uiteindelijk kwam ik als 4de de wissel binnen. Snel die schoenen aan en knallen. De benen voelden wonder boven wonder meteen goed aan. Ik kon een stevig tempo lopen en na 1km lopen zat ik al in 2de positie. Na 8km kwam ik aan de leiding in de wedstrijd (virtueel lag ik toen op een 2de plaats, een Duitser in de achtergrond was aan een formidabele wedstrijd bezig en deze zou ik nooit meer kunnen inhalen). Op dat moment was het enige waar ik aan kon denken: "ik loop gewoon aan kop op een Ironman 70.3, waar ben je mee bezig zeg." Zalig gevoel! Iedereen begint je aan te moedigen en te applaudisseren. De zweeffase werd groter en groter tot ik de man met de hamer tegenkwam. Hoogmoed komt ten val zeker... Ik kon gelukkig het tempo al bij al nog redelijk vasthouden om uiteindelijk als 2de de arena in Pula binnen te lopen. Uiteindelijk ben ik dan nog teruggezet naar een 3de plaats algemeen en een 1ste plaats in de AG25-29. Enorm tevreden met dit resultaat.
Kleine dankuwel aan iedereen die mij vanuit België aangemoedigd heeft en aan de medereizigers om mij zoveel mogelijk te helpen gedurende de reis.
Op naar Torhout dan maar voor het BK duatlon kwart afstand. Hopelijk kan ik daar nog 1 keer alles op alles zetten en met een mooie ere plaats naar huis terugkeren.
Conditioneel zat ik in de periode augustus niet slecht, maar een dubbele DNF (Eupen en Viersel) deed mij toch twijfelen aan mezelf. Steeds had ik een goed fietsnummer achter de rug maar kon ik in het lopen niets doen. De ene keer was ik compleet op, de andere keer kreeg ik een penalty waardoor de goesting ver te zoeken was. Maar dat was toen en bijgevolg wil ik het hier niet meer over hebben.
De T3 in La roche zou, na de wat mindere periode, terug voor een beetje zon zorgen. De weersvoorspelling was alles behalve optimaal, maar ik moest tonen dat ik er stond. Daarom had ik samen met mijn vriendin en ouders er een weekend van gemaakt om zo optimaal aan de start te kunnen staan. Ik kwam, naar mijn doen, met een super zwemnummer uit het water. Hierdoor kon ik meteen op de eerste beklimming een achterstand goedmaken om zo aan te sluiten in de eerste grote achtervolgende groep. Hier kon ik echt spelen met de pedalen en de achterstand zo klein mogelijk houden. Ik heb hierbij wel wat te danken aan Koen Veramme want na de wissel verloor ik mijn bidon bij de start van het fietsen. Gelukkig bood hij mij een reserve bidon aan die ik zeker kon gebruiken op dit pittige parcours. Na de fietsproef was het enkel nog een 5km lopen (bergop- en af)... Uiteindelijk kwam ik als 18de over de streep. Een resultaat waar ik als langeafstandsatleet enorm tevreden mee ben.
Met dit in het achterhoofd kon ik toch met een gerust gemoed vertrekken richting Pula. Samen met Kyra, mijn vader en broer reisden we 15 september richting Kroatië. Om 16u40 kwamen we aan in het toen nog zonnige Kroatië. Want een aantal uren later waren de eerste regendruppels er al, wat dus geen al te goeie start van het weekend was. De zaterdag stond een nuchter loopje op het programma om die benen volledig los te maken. Na een stevig ontbijt vertrokken we richting de wedstrijdzone. Eerst de briefing bijwonen om vervolgens los te fietsen met de supporters in onze volgwagen. Na de verkenning van het fietsparcours was het tijd om de fiets klaar te maken en in de wisselzone te plaatsen. Maar daar dachten de weergoden anders over. Er werd een hevige storm voorspeld waardoor de fietsen pas zondagmorgen in de wisselzone mochten geplaatst worden uit veiligheid voor de fietsen. Ergens was dit nog een goeie zaak, zo kon ik de zaterdagavond nog eens alles deftig controleren en alles perfect in gereedheid te brengen om te kunnen knallen. Eenmaal terug aangekomen in het hotel gingen de supporters nog ene drinken in de bar en profiteerde ik van de zaak om mijn tijd volledig te benutten om een 3tal uren te rusten en mij voor te bereiden op de grote dag.
Zondagmorgen was dan het grote moment aangebroken. Op tijd vertrekken was geen probleem want we konden vroeg gaan ontbijten. 1h voor de start kregen alle atleten te horen dat het zwemnummer geannuleerd werd. De zee was te woelig... Shit ik heb nu 2 weken extra hard getraind op het zwemmen... Bijgevolg volgde er terug wat paniek. Hoe moest ik nu mijn wedstrijd indelen met een rolling start in het achterhoofd. (rolling start: atleten mogen 1 per 1 om de 5 seconden starten). Gebeld naar de coach, maar die nam niet op. Nog meer paniek dus. Dan gebeld en info gevraagd bij de atleten van 3MD. Uiteindelijk geluisterd naar Hannes waardoor ik de moed en de kracht volledig terugvond om van deze bijzondere wedstrijd hopelijk een knalprestatie te kunnen maken. Er was 1 duatleet die ik nog kende van vroeger en hardrijder op de fiets. Moest ik die kunnen volgen dan zou ik zeker een top tijd hebben in het fietsen.
Ik probeerde de concentratie terug te vinden en stelde mij net voor die persoon op. Een snelle start nemen en een super wissel uitvoeren. Eventjes wachten op die hardrijder en weg waren we. Ik had er wel niet bij stilgestaan "wat als ik niet kan volgen." Na 10 km zat ik in positie 3 van de wedstrijd (virtueel wist ik het niet en moest ik afwachten tot ik Kyra terug zag). Zij hield alles bij via de App. Uiteindelijk moest ik de hardrijder laten gaan en begon ik mij te concentreren op mijn wattage en was het nog 80km alleen te doen. Geen probleem, dacht ik, ik keek naar mijn km teller en begon af te tellen. Gelukkig kon ik af en toe genieten van een gelletje en een drankje onderweg. Is net alsof je 2h op café ging. Om het halfuur een nieuw drankje bestellen en hopen dat de nootjes smaken en je alles binnen kan houden.
Uiteindelijk kwam ik als 4de de wissel binnen. Snel die schoenen aan en knallen. De benen voelden wonder boven wonder meteen goed aan. Ik kon een stevig tempo lopen en na 1km lopen zat ik al in 2de positie. Na 8km kwam ik aan de leiding in de wedstrijd (virtueel lag ik toen op een 2de plaats, een Duitser in de achtergrond was aan een formidabele wedstrijd bezig en deze zou ik nooit meer kunnen inhalen). Op dat moment was het enige waar ik aan kon denken: "ik loop gewoon aan kop op een Ironman 70.3, waar ben je mee bezig zeg." Zalig gevoel! Iedereen begint je aan te moedigen en te applaudisseren. De zweeffase werd groter en groter tot ik de man met de hamer tegenkwam. Hoogmoed komt ten val zeker... Ik kon gelukkig het tempo al bij al nog redelijk vasthouden om uiteindelijk als 2de de arena in Pula binnen te lopen. Uiteindelijk ben ik dan nog teruggezet naar een 3de plaats algemeen en een 1ste plaats in de AG25-29. Enorm tevreden met dit resultaat.
Kleine dankuwel aan iedereen die mij vanuit België aangemoedigd heeft en aan de medereizigers om mij zoveel mogelijk te helpen gedurende de reis.
Op naar Torhout dan maar voor het BK duatlon kwart afstand. Hopelijk kan ik daar nog 1 keer alles op alles zetten en met een mooie ere plaats naar huis terugkeren.