Zondag stond ik net zoals de voorbije 2 jaar terug aan de start in Bilzen. De eerste triatlon van het seizoen. De voorbije weken begon het op training terug beter en beter te gaan na enkele maanden van blessureleed aan de heup, knie en adductoren. Geen ideale voorbereiding dus, maar op het BK ploegentriatlon in Doornik merkte ik al dat de conditie er stilaan terug begon te komen.
Vrijdag vertrok ik dus met veel goesting naar Genk waar ik op hotel verbleef samen met mijn vriendin en ouders om zo optimaal aan de start te verschijnen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik enorm veel zenuwen had om van start te gaan. Het triatlonseizoen is al een paar weken bezig en mijn ploeggenoten en concurrenten wisten al een paar sterke resultaten neer te zetten. In gedachten was ik meer bezig met hen dan met mezelf. "Zou ik ook progressie gemaakt hebben?" "Zal ik door mijn mindere voorbereiding wel meekunnen?" Ik had nog geen enkele loopwedstrijd gedaan in tegenstelling tot vorig jaar en wist helemaal niet hoe het met de conditie zat.
Om 13h was het zover. De start werd gegeven en ik had meteen het goede zwemgevoel te pakken. De schade zoveel mogelijk beperken en dan hopelijk zo snel mogelijk in een goede positie op de fiets geraken. Wonder boven wonder kwam ik als 12de uit het water op 54" van de leider. "Dit was waarschijnlijk 1'54", ik heb het vermoedelijk misbegrepen", was wat ik bij mezelf dacht. Maar eens ik de wisselzone verliet na een echt snelle wissel kwam ik al bij Simon Van Langenhove aansluiten. Een 30 sec daarvoor zag ik ook Bram Van der Plas rijden. Ik twijfelde geen seconde en probeerde zo hard en snel als ik kon dat gat te dichten en met succes. Ondertussen zat ik al in positie 5 in de wedstrijd (een plezant gevoel: de voorbije jaren moest ik steeds 100 km eenzaam afwerken. Dit jaar zat ik écht in de wedstrijd!). Na 10 km kwam ook Simon terug aansluiten. Tom Mets en Adam Lambrechts werden na 20 km ingehaald. Pieter Heemeryck was op dat moment al 2' uitgelopen waardoor die eerste plaats er niet meteen meer inzat.
Vrijdag vertrok ik dus met veel goesting naar Genk waar ik op hotel verbleef samen met mijn vriendin en ouders om zo optimaal aan de start te verschijnen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik enorm veel zenuwen had om van start te gaan. Het triatlonseizoen is al een paar weken bezig en mijn ploeggenoten en concurrenten wisten al een paar sterke resultaten neer te zetten. In gedachten was ik meer bezig met hen dan met mezelf. "Zou ik ook progressie gemaakt hebben?" "Zal ik door mijn mindere voorbereiding wel meekunnen?" Ik had nog geen enkele loopwedstrijd gedaan in tegenstelling tot vorig jaar en wist helemaal niet hoe het met de conditie zat.
Om 13h was het zover. De start werd gegeven en ik had meteen het goede zwemgevoel te pakken. De schade zoveel mogelijk beperken en dan hopelijk zo snel mogelijk in een goede positie op de fiets geraken. Wonder boven wonder kwam ik als 12de uit het water op 54" van de leider. "Dit was waarschijnlijk 1'54", ik heb het vermoedelijk misbegrepen", was wat ik bij mezelf dacht. Maar eens ik de wisselzone verliet na een echt snelle wissel kwam ik al bij Simon Van Langenhove aansluiten. Een 30 sec daarvoor zag ik ook Bram Van der Plas rijden. Ik twijfelde geen seconde en probeerde zo hard en snel als ik kon dat gat te dichten en met succes. Ondertussen zat ik al in positie 5 in de wedstrijd (een plezant gevoel: de voorbije jaren moest ik steeds 100 km eenzaam afwerken. Dit jaar zat ik écht in de wedstrijd!). Na 10 km kwam ook Simon terug aansluiten. Tom Mets en Adam Lambrechts werden na 20 km ingehaald. Pieter Heemeryck was op dat moment al 2' uitgelopen waardoor die eerste plaats er niet meteen meer inzat.
De posities werden gekozen en ik zag meteen dat Tom zich helemaal langs achter nestelde. Ik kon iedereen inschatten naar loopkwaliteit en wist dus dat ik vooral met hem moest bezig zijn voor het podium. Enkel Steff Overmars was voor mij een nieuw, onbekend gezicht dus dat was bang afwachten. Met een wrang gevoel zag ik mijn 2 ploegmaats steeds aan de kop van de groep sleuren om de groep te breken. 80 km lang tegen mezelf gezegd "zou ik ook niet wat helpen en op kop rijden, maar dan verspeel ik misschien mijn podiumkans, zouden ze mij dit kwalijk nemen nadien". Meestal ben ik de eerste die naar de kop zou gaan en eraan sleuren maar ik had nog nooit in deze luxe situatie gezeten. Ik besloot dus om gewoon te volgen, net zoals Tom.
Na 100 km kwamen wij de wisselzone binnen. (Man wat een slechte wissel! Ik kreeg mijn schoenen niet aan en zag iedereen ver voor mij vertrekken). Achtervolgen dan maar. Ondertussen had Tom al een 100m voorsprong net zoals Steff. Wat gingen die mannen hard de eerste kilometer. Ik zat met bevroren voeten en het liep alles behalve soepel. "Kut, verkeerd gegokt...", dacht ik bij mezelf. Maar na 2 km kwam ik bij Steff en deze kon ik snel op het bergje achter mij laten. Yes back in de race, op plaats 3!! Vanaf dat moment alles op alles gezet, maar ik voelde mij gewoon leeglopen naar het einde toe. De laatste 2 km waren een hel maar dat was blijkbaar voor iedereen het geval. De wind speelde hierbij toch een grote rol. Toen ik de laatste 300m aanvatte besefte ik opeens dat ik op het podium ging staan. Zalig gevoel en de machine begon dan ook uit te slaan waardoor de laatste 100m eeuwig leken. Yes we hebben het met succes afgerond (geen 2de plaats, maar hiervoor had ik meteen getekend!).
Vooral blij dat het gevoel dat ik in het zwembad heb, zich nu ook eindelijk eens in open water voordeed.
Na 100 km kwamen wij de wisselzone binnen. (Man wat een slechte wissel! Ik kreeg mijn schoenen niet aan en zag iedereen ver voor mij vertrekken). Achtervolgen dan maar. Ondertussen had Tom al een 100m voorsprong net zoals Steff. Wat gingen die mannen hard de eerste kilometer. Ik zat met bevroren voeten en het liep alles behalve soepel. "Kut, verkeerd gegokt...", dacht ik bij mezelf. Maar na 2 km kwam ik bij Steff en deze kon ik snel op het bergje achter mij laten. Yes back in de race, op plaats 3!! Vanaf dat moment alles op alles gezet, maar ik voelde mij gewoon leeglopen naar het einde toe. De laatste 2 km waren een hel maar dat was blijkbaar voor iedereen het geval. De wind speelde hierbij toch een grote rol. Toen ik de laatste 300m aanvatte besefte ik opeens dat ik op het podium ging staan. Zalig gevoel en de machine begon dan ook uit te slaan waardoor de laatste 100m eeuwig leken. Yes we hebben het met succes afgerond (geen 2de plaats, maar hiervoor had ik meteen getekend!).
Vooral blij dat het gevoel dat ik in het zwembad heb, zich nu ook eindelijk eens in open water voordeed.