Een jaar lang heb ik uitgekeken naar deze wedstrijd. Het wereldkampioenschap Ironman 70.3 Nice. Vorig jaar werd ik geselecteerd tijdens het test evenement in Nice zelf. Sindsdien stond alles in het teken van deze wedstrijd. Het is natuurlijk niet evident om met een fulltime job meteen alles op te offeren en te leven als een monnik onder het motto “eat sleap train repeat”. Dit zit ook niet meer in mijn karakter, ik geniet graag na een lange dag werken/trainen van de goede dingen in het leven. Maar de laatste 2 maanden kon ik de nodige opofferingen wel maken. Je hebt niet elke dag de kans om deel te nemen aan een wereldkampioenschap.
Het afgelopen jaar verliep alles behalve vlekkeloos. In februari scheurde ik mijn ligamenten in mijn rechtervoet tijdens een looptraining. Daarbij sukkel ik al een dik jaar met een pijnlijke hiel en de combinatie werk/trainen was soms echt moeilijk te maken. Maar ik kan zeggen dat afgelopen zondag alle puzzelstukjes in elkaar vielen en ik van bovenstaande problemen absoluut geen last had. Adrenaline en vooral enorm veel zin om af te zien zorgden ervoor dat ik met een absoluut topgevoel aan de start stond.
Het afgelopen jaar verliep alles behalve vlekkeloos. In februari scheurde ik mijn ligamenten in mijn rechtervoet tijdens een looptraining. Daarbij sukkel ik al een dik jaar met een pijnlijke hiel en de combinatie werk/trainen was soms echt moeilijk te maken. Maar ik kan zeggen dat afgelopen zondag alle puzzelstukjes in elkaar vielen en ik van bovenstaande problemen absoluut geen last had. Adrenaline en vooral enorm veel zin om af te zien zorgden ervoor dat ik met een absoluut topgevoel aan de start stond.
Op 8 september was het zover. Om 8h42 mocht onze categorie M25-29 het water in. Eerst stond ik op de 4de rij maar door al het duw en trekwerk stond ik opeens helemaal achteraan. “No worries” dacht ik bij mezelf, het is toch een individuele wedstrijd en ik wenste de duwers veel succes. Na een goede zwembeurt, voor mij dan toch (zonder wetsuit), kwam ik op een dikke 2’ van de leiders in mijn categorie uit het water. Die HUUB speedsuit zorgde voor dat tikkeltje extra waardoor ik toch een dikke minuut sneller zwom dan vorig jaar. Een snelle wissel en ik kon meteen 25sec goedmaken.
Dan begon het pas echt. 91km op de TT met een heuvelachtig parcours, een bergje en een toch wel zeer pittige afdaling. Ik had dit parcours al een paar keer gereden waardoor ik zeker geen verrassing zou tegenkomen. Eerst 10km vlak net onder de limiet rijden. Daarna 17km op een heuvelachtig stuk met enkele zeer steile percentages gevolgd door Coll de Vence. Alles verliep goed en ik kon mooi opschuiven. Al had ik geen flauw benul op welke positie ik me bevond. Eén ding was zeker, ik haalde enorm veel mensen in en dat motiveerde wel. Soms was het inhalen een enorme opdracht aangezien er volledige pelotons met 4 naast elkaar omhoog aan het rijden waren. Eens ik het kilometerpunt 50 voorbij kwam, was het enkel nog afdalen tot km 75. Hier had ik het meeste schrik voor. Na mijn val in Mallorca 3 jaar terug zat ik nog steeds met wat angst op de fiets. Ik heb die afdaling daarom verschillende keren geoefend waardoor ik mij toch in bochten durfde te leggen. Het was zeker geen evidentie met de grote hoeveelheid aan triatleten die ook hier in grote getallen naar beneden aan het fietsen waren. We moesten zowel links als rechts voorbijsteken, ook al was dit verboden, het kon gewoon niet anders. Uiteindelijk kwam ik terug bij de wisselzone en hoorde ik een achterstand van een dikke 6’ en positie 9. (De sterke Noor werd gewoon niet genoemd aangezien deze te ver voor zat en onmogelijk nog gepakt kon worden). Ok, er was dus werk aan de winkel.
Ik voelde mij nog relatief goed en kon terug een snelle wissel neerzetten. Eens ik begon te lopen voelden de benen toch ietwat vermoeid aan, maar het tempo op mijn horloge toonde wel dat ik stevig aan het lopen was. 3’30-3’35 per km. Ok en nu 21km volhouden 😉. Dit lukte vrij goed. Jammer genoeg moest ik wel steeds stappen aan de bevoorradingszones door de enorme massa triatleten die water aan het pakken waren. Met deze warmte wou ik geen risico nemen waardoor ik verkoos geen enkele bevoorrading over te slaan. Hierdoor was het soms niet evident om het tempo aan te houden. Ik had voordien gezegd tot het uiterste te gaan in het looponderdeel, dus bleef ik mezelf pushen. Ook de supporters en Kyra schreeuwden mij constant vooruit. De snelle on-schoenen zullen hier ook wel geholpen hebben (beetje denken aan de sponsors). Zonder hen stond ik hier ook niet.
Op kilometer 15 botste ik tegen een andere triatleet, net op het moment dat ik mijn laatste WCup gel wilde nemen. Hierdoor viel deze op de grond en kreeg ik die laatste boost niet meer. Dit heb ik wel de laatste 2km moeten bekopen. Moe maar voldaan kwam ik over de finish. Een 4de plaats op het wereldkampioenschap Ironman 70.3 AG25-29. Hier had ik voordien zeker tevreden mee geweest maar het doet toch pijn om net naast dit podium te vallen. Al moet ik eerlijk zijn. Dit was het hoogst haalbare. De top 3 was te sterk vandaag en ik heb nergens het gevoel dat ik iets heb laten liggen.
Dan begon het pas echt. 91km op de TT met een heuvelachtig parcours, een bergje en een toch wel zeer pittige afdaling. Ik had dit parcours al een paar keer gereden waardoor ik zeker geen verrassing zou tegenkomen. Eerst 10km vlak net onder de limiet rijden. Daarna 17km op een heuvelachtig stuk met enkele zeer steile percentages gevolgd door Coll de Vence. Alles verliep goed en ik kon mooi opschuiven. Al had ik geen flauw benul op welke positie ik me bevond. Eén ding was zeker, ik haalde enorm veel mensen in en dat motiveerde wel. Soms was het inhalen een enorme opdracht aangezien er volledige pelotons met 4 naast elkaar omhoog aan het rijden waren. Eens ik het kilometerpunt 50 voorbij kwam, was het enkel nog afdalen tot km 75. Hier had ik het meeste schrik voor. Na mijn val in Mallorca 3 jaar terug zat ik nog steeds met wat angst op de fiets. Ik heb die afdaling daarom verschillende keren geoefend waardoor ik mij toch in bochten durfde te leggen. Het was zeker geen evidentie met de grote hoeveelheid aan triatleten die ook hier in grote getallen naar beneden aan het fietsen waren. We moesten zowel links als rechts voorbijsteken, ook al was dit verboden, het kon gewoon niet anders. Uiteindelijk kwam ik terug bij de wisselzone en hoorde ik een achterstand van een dikke 6’ en positie 9. (De sterke Noor werd gewoon niet genoemd aangezien deze te ver voor zat en onmogelijk nog gepakt kon worden). Ok, er was dus werk aan de winkel.
Ik voelde mij nog relatief goed en kon terug een snelle wissel neerzetten. Eens ik begon te lopen voelden de benen toch ietwat vermoeid aan, maar het tempo op mijn horloge toonde wel dat ik stevig aan het lopen was. 3’30-3’35 per km. Ok en nu 21km volhouden 😉. Dit lukte vrij goed. Jammer genoeg moest ik wel steeds stappen aan de bevoorradingszones door de enorme massa triatleten die water aan het pakken waren. Met deze warmte wou ik geen risico nemen waardoor ik verkoos geen enkele bevoorrading over te slaan. Hierdoor was het soms niet evident om het tempo aan te houden. Ik had voordien gezegd tot het uiterste te gaan in het looponderdeel, dus bleef ik mezelf pushen. Ook de supporters en Kyra schreeuwden mij constant vooruit. De snelle on-schoenen zullen hier ook wel geholpen hebben (beetje denken aan de sponsors). Zonder hen stond ik hier ook niet.
Op kilometer 15 botste ik tegen een andere triatleet, net op het moment dat ik mijn laatste WCup gel wilde nemen. Hierdoor viel deze op de grond en kreeg ik die laatste boost niet meer. Dit heb ik wel de laatste 2km moeten bekopen. Moe maar voldaan kwam ik over de finish. Een 4de plaats op het wereldkampioenschap Ironman 70.3 AG25-29. Hier had ik voordien zeker tevreden mee geweest maar het doet toch pijn om net naast dit podium te vallen. Al moet ik eerlijk zijn. Dit was het hoogst haalbare. De top 3 was te sterk vandaag en ik heb nergens het gevoel dat ik iets heb laten liggen.
Proficiat aan iedereen die gefinisht is in deze weersomstandigheden, het was niet evident. Ondertussen ben ik al terug aan het trainen voor nog de afsluiter van het seizoen. Ik ga terug naar de plaats waar ik voor het eerst een halve triatlon deed. Afspraak 19 oktober in Mallorca voor de Challenge Paguera.
Tot snel.
Tot snel.